کتاب ها رو بهش دادم. پرسید: "کارتتون اینجاست؟" گفتم: "بله." زیر لب شمارمو تکرار می کرد و دنبال کارتم تو یه جعبه مقوایی می گشت. از فرصت استفاده کردم و نفسی راست کردم پله های سه طبقه رو یک نفس بالا اومده بودم. کارتمو پیدا کرد همونطور نگاهش روش متوقف شده بود، گفت: "به مادرت سفارش ما رو هم بکن."

با من بود؟ یه نگاهی به اطرافم انداختم. کسی اونجا نبود. "ببخشید متوجه نشدم." بدون اینکه لحنشو تغییر بده تکرار کرد: "به مادرت سفارش ما رو هم بکن!" من که کاملا مات مونده بودم، لبخند کمرنگم محو شد و ناگهان قلبم فشرد. در حالیکه سریع شماره ها رو وارد می کرد با حزن ادامه داد: "یادت که نمی ره؟!" نگاه مبهوتم سر خورد روی زمین. به سختی گفتم: "اگر لایق باشم." سرشو بلند کرد و احساس نگاه پرمحبتی منو در بر گرفت. "کتاب نمی برین؟" از بین حجم بغضم صدای ضعیف نه رو شنیدم و قبل از اینکه اشکام جاری بشه خداحافظی کردم.